Ο μπαμπάς, ο γιος και το σπουργίτι.

Όλοι αγαπάμε τους γονείς μας, έτσι δεν είναι; Και όχι από ευγνωμοσύνη αλλά γιατί απλά είναι οι γονείς μας!

Κι όμως, όλοι εκνευριζόμαστε μαζί τους κάποιες φορές, όπως κι εκείνοι μαζί μας, όπως και εμείς με τα δικά μας παιδιά. Είναι ανθρώπινο, όπως και το να βαριόμαστε, ναι. Είναι ανθρώπινο να μην έχουμε πάντα την ίδια όρεξη, ούτε την ίδια υπομονή να ασχοληθούμε με τον τρόπο που πρέπει. Είναι ανθρώπινο ακόμη και να νιώθουμε ενόχληση.
Όπως είναι ανθρώπινο και να το παραδεχόμαστε!
Θεωρούμε δεδομένη την παρουσία των γονιών μας και ξεχνάμε ότι μια μέρα, όσο αργά κι αν ευχόμαστε να έρθει αυτή, δε θα υπάρχει κανείς στην άλλη μεριά της τηλεφωνικής γραμμής, δε θα υπάρχει κανείς να απαντήσει στο «μαμά» και «μπαμπά». Κι όσο κι αν αυτό είναι η φυσιολογική σειρά των πραγμάτων, πονάει. Ίσως γι’αυτό το αφήνουμε στο πίσω μέρος του μυαλού. Ίσως και να είναι λογικό έτσι να κάνουμε.
Στο βίντεο που ακολουθεί, ένας πατέρας με πρόβλημα μνήμης, επαναλαμβάνει την ίδια, απλή ερώτηση στο γιο του, ξανά και ξανά ώσπου εκείνος χάνει την υπομονή του και εξαγριώνεται. Ο πατέρας φεύγει ανέκφραστος και χωρίς να πει λέξη για να επιστρέψει μετά από λίγο, δίνοντας στο γιο του το ημερολόγιό του…
Ακούστε το απόσπασμα που διαβάζει ο γιος και πως αντιδρά.
Ο πατέρας που με τις επαναλαμβανόμενες ερωτήσεις του ήταν πριν λίγο ενοχλητικός γίνεται στα μάτια του γιου και πάλι «ο μπαμπάς».
Άραγε κάθονταν σε αυτό το ίδιο παγκάκι πολλά χρόνια πριν;
Ας ανοιξουμε την αγκαλιά μας και ας γίνουμε λίγο πιο τρυφεροί με τους αγαπημένους μας!
Ας δείξουμε λίγο περισσότερη κατανόηση όταν εκείνοι δεν είναι πια όπως τους ξέραμε. Πολλές φορές είναι σκληρό να παραδεχτεί κανείς ότι ο δυνατός μπαμπάς που όλα τα κατάφερνε, που όλα περνούσαν από τα χέρια του, που είχε για τα πάντα μια λύση, που ξέραμε ότι μπορούσαμε να στηριζόμαστε επάνω του για το κάθε τι, έχει τώρα την ανάγκη μας ακόμη και για του πούμε ξανά και ξανά τι είναι αυτό που βλέπει να τιτιβίζει μπρος του.
Ας μην αφήνουμε το χρόνο να περνά κι ας πούμε, ας δείξουμε στους γονείς μας όλα εκείνα για τα οποία δεν θα θέλαμε να μετανιώνουμε αργότερα που δεν τo είχαμε κάνει όταν μπορούσαμε …
«Τι είναι αυτό;»
«Ένα σπουργίτι, πατέρα, μπαμπά μου, ένα σπουργίτι …».